Fairytales: Κατάλληλα και ακατάλληλα παραμύθια

Πολλά κλασικά παραμύθια προκαλούν τρόμο και είναι ακατάλληλα για τα παιδιά. Μέχρι μια ηλικία μπορεί να μην έχουν την ικανότητα να ακούσουν τη Σταχτοπούτα ή την Κοκκινοσκουφίτσα. Μπορούν όμως σε πιο μεγάλη ηλικία, αφού έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν. Τι σημαίνει αυτό; Όταν βλέπει ένας γονιός ότι το παιδί τρομάζει, με κάποιο παραμύθι, φροντίζει να βρει κάποιο άλλο. Για χιλιετηρίδες, τα παιδιά μεγάλωσαν με παραμύθια και ήταν χρήσιμα στη ζωή τους. Η TV είναι πιο σκληρή. Αν δε λέμε τα παραμύθια με τον τρόμο που περιέχουν, μεγαλώνουμε αποστειρωμένα παιδιά απ’ το φόβο του θανάτου, της εγκατάλειψης, της φθοράς και της επιθετικότητας που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. Η TV έχει πιο μεγάλη και σκληρή μορφή βίας. Είναι σχιζοφρένεια και μεγάλη υποκρισία να φοβόμαστε τα παραμύθια και να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τηλεόραση, λέει ο παραμυθολόγος Στέλιος Πελασγός.

ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΝΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ;

Γνωρίζοντας την επίδραση του προφορικού λόγου στην εξέλιξη του γραπτού μέσα από την αναδιήγηση στα παιδιά κατά την προσχολική ηλικία, αναρωτιόμαστε τι προέχει για να μυηθούν σωστά τα παιδιά των 2 με 6 ετών στα παραμύθια. Είναι απαραίτητο για την εξέλιξη πρώτα του προφορικού και μετέπειτα του γραπτού λόγου να ακούνε από τα 2 τους χρόνια μια μικρή ιστορία 5 λεπτών, με αφηγηματική ροή, με λογική ακολουθία, με προτάσεις ολοκληρωμένες με υποκείμενο, με ρήμα, αντικείμενο. Οι προτάσεις, όμως, αυτές να καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα και επιπλέον, βέβαια, να συνοδεύονται από απλές εικόνες οι οποίες αντιστοιχούν στα μέρη της πρότασης. Σταδιακά πρέπει να αυξάνουμε το χρόνο αφήγησης. Σε αφηγηματική μορφή μεταδίδουμε ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης γνώσης. Μακάρι κάποιος να μπορεί να διαβάζει παραμύθια σαν να αφηγείται, με καθαρή άρθρωση, ευχάριστη και τραγουδιστή φωνή και να δίνει στα νοήματα σαφήνεια. Με τον τρόπο που θα ακούσει το παιδί το παραμύθι, με τον ίδιο τρόπο θα προσπαθήσει να αναπαραγάγει τις ιστοριούλες του.