Γυναίκα από «σοκολατένιο ατσάλι»

«Σαν ένα υπέροχο κομμάτι γλυκιάς και αφράτης σοκολάτας», παρομοιάζουν την κυρία Μαριάννα Βιλδιρίδη οι φίλοι της, προσθέτοντας ότι «μόνο αν την δαγκώσεις διαπιστώνεις ότι πρόκειται απλώς για σοκολατένια επικάλυψη ενός ατσαλιού…».

Η σύζυγος του επιχειρηματία Γιώργου Βιλδιρίδη, δε χρειάστηκε πολλές φορές να χρησιμοποιήσει το επώνυμό της για να πετύχει τους στόχους της. Φοιτήτρια ακόμη απέκτησε την -20χρονη σήμερα- κόρη της και παράλληλα συνέχισε τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά της στην παιδαγωγική, με ειδίκευση στα παιδιά με ειδικές ανάγκες, τα παιχνίδια και τον ρόλο που διαδραματίζουν αυτά στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων.

Η Μαριάννα Βιλδιρίδη, μια από τις πιο λαμπερές παρουσίες της κοσμικής Θεσσαλονίκης, αποφεύγει να «τριγυρνάει» άσκοπα στα σαλόνια και στα gala. Προτιμά η παρουσία της να συνδέεται με τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. «Όταν ανακοινώθηκαν οι αρραβώνες και ο γάμος μου με τον Γιώργο, οι κοσμικές στήλες της εποχής έσπευσαν να καλύψουν το γεγονός το οποίο δεν αντιλήφθηκα ποτέ γιατί είναι είδηση. Βέβαια πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς μου, αντέδρασαν για την δημοσιοποίηση ενός τέτοιου προσωπικού θέματος. Με την σειρά μου κι εγώ προσπάθησα και προσπαθώ να κρατάω «προσγειωμένη» και την κόρη μου. Η δημοσιότητα είναι καλή όταν συνδέεται με «αγαθές» πράξεις -με την αρχαιοελληνική έννοια-  και ουσιαστική προσφορά στην κοινωνία. Διαφορετικά, όσα προκύπτουν από την άσκοπη προβολή, δεν «κολακεύουν» ούτε εμάς, ούτε όσους μας περιβάλλουν με εμπιστοσύνη και αγάπη».

Η ενασχόληση με τα παιδιά

Μεγάλες κουβέντες ή απλώς λόγια ψυχής; Όσοι γνωρίζουν την Μαριάννα Βιλδιρίδη έχουν καταλήξει εδώ και χρόνια στη δεύτερη εκδοχή.

«Η δημοσιότητα είναι καλή όταν συνδέεται με «αγαθές» πράξεις –με την αρχαιοελληνική έννοια– και ουσιαστική προσφορά στην κοινωνία».

«Ούτως ή άλλως τα θέματα που σχετίζονται με τα παιδιά  και το παιχνίδι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για ιδιοτελείς λόγους και προβολή. Η ελληνική κοινωνία, ύστερα από τόσα χρόνια ενημέρωσης από τόσα πολλά ΜΜΕ, έχει αντιληφθεί, έχει ωριμάσει και αντιλαμβάνεται πιο εύκολα τους… fake σ όλους τους τομείς, κι εγώ δε θέλω να ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία».

Ότι λάμπει είναι χρυσός;

Περιτριγυρισμένη από κοσμήματα και πολύτιμους λίθους, λόγω της επαγγελματικής ενασχόλησης του συζύγου της, Γιώργου, η κα Βιλδιρίδη δεν γνωρίζει τι θα πει «ψεύτικο». Με μια εντυπωσιακή ειλικρίνεια, έχει δηλώσει κατά καιρούς όσα κανείς άλλος δεν θα τολμούσε: «Δε θα έπρεπε να ζούμε με γεωγραφικού διαχωρισμούς… η κυρία του Πανοράματος ή η κυρία του Κολωνακίου. Συνάντησα και συναντώ, ευτυχώς λιγότερο συχνά πλέον, έναν ιδιότυπο ρατσισμό για την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου και μάλιστα σε σημείο μερικές φορές να απολογούμαι γι’ αυτήν. Αντίθετα, πολλοί λιγότεροι, έδειξαν το ίδιο ενδιαφέρον για τα όσα πέτυχα στο χώρο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών».

Ζωή σαν παραμύθι

Το σπίτι της, στο λόφο του Πανοράματος, μπορεί αρχιτεκτονικά να παραπέμπει σε ένα μικρό παλάτι, όμως εσωτερικά κυρίαρχα είναι τα προσωπικά αντικείμενα ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ. Παιχνίδια μικρής ή ανεκτίμητης αξίας, κοσμούν  όλα τα σαλόνια και υποδηλώνουν ότι αν αγαπάς κάτι πολύ φαίνεται παντού… Άλλωστε δεν είναι τυχαίο γεγονός η έκθεση με τα χίλια παιχνίδια που διοργάνωσε πρόσφατα στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης με το τίτλο «Παίγνιον Παίδων Ελλήνων» και την υποστήριξη της παγκοσμίου εμβέλειας εικαστικού Vassiliki.

Μουσείο Παιδικού Παιχνιδιού

Όνειρο ζωής η δημιουργία ενός Μουσείου Παιδικού Παιχνιδιού σε ιδιόκτητη έκταση του οργανισμού Σύγχρονη Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση Μαριάννα Βιλδιρίδη, τον οποίο η ίδια διευθύνει εδώ και πολλά χρόνια. Δεν πρόκειται για ματαιοδοξία ή για μια τυχαία ενασχόληση με το παιχνίδι. Εκτιμάται ότι διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές παιχνιδιών στον κόσμο και είναι ιδιαίτερα υπερήφανη γι’ αυτή. 

«Ως μαθήτρια του δημοτικού έμαθα να σέβομαι τα παιχνίδια μου, τους καλύτερους φίλους ενός παιδιού. Με την βοήθειά τους, κατόρθωσα να κερδίσω, όσα δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Ευτυχία, ισορροπία, ψυχική και σωματική υγεία».

Χρώματα που παραπέμπουν στην ζωή

Όμως και στα υπόλοιπα σπίτια της οικογένειας Μαριάννας και Γιώργου Βιλδιρίδη, στη Σάνη Χαλκιδικής, στον Άγιο Αθανάσιο στο Καϊμακτσαλάν (Πέλλα) και στο Λονδίνο -όπου σπουδάζει η κόρη τους- κυρίαρχα στοιχεία είναι τα παιχνίδια και τα χρώματα που παραπέμπουν στην ίδια τη ζωή. «Η μουντάδα του μονόχρωμου μου αρέσει κυρίως στα ρούχα. Σ’ όλα τα υπόλοιπα, προτιμώ τα χρώματα της ίριδας, τα χρώματα που δείχνουν ότι ο πλανήτης γη είναι ο ομορφότερος του γαλαξία».

«Εδώ και πολλά χρόνια βρίσκομαι στην πολιτική, διότι πολιτική είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων υπέρ της σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, πολιτική είναι να συμμετάσχεις στα κοινά χωρίς τυμπανοκρουσίες».

Μέσα από τα μάτια των παιδιών

«Τα παιδιά έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας με τα πράγματα και την ίδια τη ζωή. Τα παιδιά μας μαθαίνουν να κινούμαστε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Νομίζω κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια. Δεν μπορεί όλα να είναι  τόσα πεζά. Υπάρχει και η προσδοκία για το καλύτερο, η προσπάθεια για το βέλτιστο». Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην περιοχή διοικητηρίου, πίσω από το σημερινό υπουργείο Μακεδονίας Θράκης. Μια περιοχή που σήμερα δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος, αφού κατακλύζεται από αλλοδαπούς και συμμορίες ανηλίκων. «Διοργάνωσα δεκάδες ημερίδες και συνέδρια για την παραβατικότητα των παιδιών και πως οι σύγχρονες κοινωνίες μπορούν να αντιδράσουν στην εγκληματικότητα που ενθαρρύνει η τηλεόραση, οι απευθείας μεταδόσεις πολεμικών συρράξεων, τα πολεμοχαρή ηλεκτρονικά games. Ε, όλα αυτά είναι κάτι, μπροστά στο τίποτα που συναντώ παντού».

Πολιτική είναι στάση ζωής

Σε ερώτηση του PRIME, γιατί όλα αυτά δεν τα «μεταφράζει» σε κάθοδό της στην πολιτική, η κα Βιλδιρίδη απαντά «όλοι γνωρίζουν ότι εδώ και πολλά χρόνια βρίσκομαι στην πολιτική, διότι πολιτική είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων υπέρ της σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, πολιτική είναι να συμμετάσχεις στα κοινά χωρίς τυμπανοκρουσίες. Βρίσκομαι και θα βρίσκομαι μέσα στην κοινωνία ως ενεργό στέλεχός της και όχι ως θεατής από κάποιο σαλόνι. Όμως οι αντιπαραθέσεις με τους υψηλά κομματικούς τόνους, δεν συνάδουν ούτε με το χαρακτήρα μου, ούτε με το ρόλο της παιδαγωγού». Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας δεν μπορούμε να την αλλάξουμε ή έστω να προσπαθήσουμε.