Ταξιδεύω στο όνειρο και μ’αρέσει
Θα μπορούσε να αναλίσκεται σε βαρετές κοσμικές συνάξεις και ανούσια γκαλά. Σαν γόνος καλής οικογένειας και με έναν ‘’καλό’’ γάμο. Η Μαριάννα Χατζητόλιου – Βιλδιρίδη, όμως, προτίμησε άλλο δρόμο: να αφιερώσει τη ζωή της στα παιδιά, δημιουργώντας ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό κέντρο, τη Σύγχρονη Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση. Δεν φοβάται το χρόνο, ταξιδεύει στο όνειρο και, αν δεν την έλεγαν Μαριάννα, θα μπορούσαν να τη φωνάζουν ‘’Αγάπη’’. Γιατί, τελικά, αυτή η γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη ξέρει μόνο να δίνει και ποτέ να παίρνει.
Η Μαριάννα Χατζητόλιου –Βιλδιρίδη είναι ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα της Θεσσαλονίκης . Πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας, με κύκλο σπουδών στη Σορβόνη γύρω από το θέατρο και την Ιστορία της Τέχνης και με ένα το ίδιο σημαντικό μεταπτυχιακό στη Βυζαντινή Ιστορία, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στα παιδιά και στη δημιουργία ενός πρωτοποριακού εκπαιδευτικού κέντρου, της Σύγχρονης Μοντεσσοριανής Εκπαίδευσης.
Αυτό που σε αγγίζει περισσότερο όταν τη γνωρίσεις είναι ο αυθορμητισμός της –αυθορμητισμός και ζωντάνια μικρού παιδιού-αλλά και η εκφραστικότητα των κινήσεων και του προσώπου φανερώνει άνθρωπο ευαίσθητο και ψυχή ‘’ταξιδιάρα’’.
Η Μαριάννα Βιλδιρίδη είναι ο άνθρωπος με δύναμη ψυχής και ιδανικά, που δεν φοβάται το χρόνο, γιατί πιστεύει ότι ‘’στο διάβα της ζωής μας κερδίζουμε΄΄. Είναι μια τριαντάρα με προσδοκίες για το αύριο, που η μόνη πληρωμή της για όλα όσα κάνει είναι να κερδίζει την αγάπη των γύρω της. Λογικό, λοιπόν, η συζήτησή μας, που έγινε απόγευμα Σαββάτου σε ένα καταπληκτικό διαμέρισμα με θέα το Θερμαϊκό και με μουσική υπόκρουση στο πιάνο από την 11χρονη κόρη της, την Ντένη, να ξεκινήσει από τη μεγάλη της αγάπη για τα παιδιά.
Τα παιδιά και το όνειρο
-Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα παιδιά και με το συγκεκριμένο μοντέλο εκπαίδευσης; Γιατί δεν ασχοληθήκατε, για παράδειγμα με τη φιλανθρωπία;
«Ήξερα πάντα ότι ήθελα να κάνω κάτι που θα είχε σχέση με το παιδί. Δεν θα μπορούσα να κάνω εμπόριο, αν και ήθελε ο άντρας μου να πάω κοντά του και να ασχοληθώ με τον όμιλο των επιχειρήσεών μας, τα κοσμήματα. Εγώ, όμως, πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τα παιδιά ή να κάνω κάτι σχετικά με το βιβλίο. Πίστεψα σε αυτό το σύστημα της μοντεσσοριανής εκπαίδευσης γιατί είναι παιδοκεντρικό. Η προσχολική ηλικία είναι ο φτωχός συγγενής του αναλυτικού προγράμματος γιατί δεν της έχει δοθεί η βαρύτητα που της αναλογεί.
-Πέρα, όμως, από τον κόσμο των παιδιών υπάρχει και η πραγματικότητα που μας περιβάλλει και που πολλές φορές είναι σκληρή. Νιώθετε την ανάγκη να δραπετεύσετε από αυτή, να ζήσετε για λίγο στον κόσμο του ονείρου; Υπάρχει κάποιο όνειρό σας που να μην πραγματοποιήθηκε;
‘’ Δεν θα πρέπει να έχω παράπονο. Οτιδήποτε έχω βάλει στόχο έχει επιτευχθεί. Προσωπικό όνειρο δεν υπάρχει, απλά δημιουργούνται νέες επιθυμίες. Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι ονειροπολώ πολύ. Είμαι ένα κράμα περίεργο, σε ό,τι αφορά το όνειρο και την πραγματικότητα. Δεν ξέρω πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο, αλλά πραγματικά, ενώ είμαι ρεαλίστρια, ονειρεύομαι και μπορεί να χαθώ μέσα στο όνειρο».
-Δεν είναι, όμως, και πολλοί αυτοί που ονειρεύονται… Γιατί λείπει το όνειρο από τη ζωή μας;
«Ίσως δεν παραδέχονται οι άνθρωποι ότι ονειρεύονται. Εγώ έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους που ονειρεύονται, αλλά δεν τολμούν να το παραδεχτούν».
-Τι φοβόμαστε και κρύβουμε τις ευαισθησίες μας;
«Φοβόμαστε να μη θεωρηθούμε ευάλωτοι. Τελικά, πιστεύω ότι το συναίσθημα έχει μεγάλη δύναμη».
-Πώς εκφράζετε τα συναισθήματα και τις ευαισθησίες σας; Ποιήματα γράφετε;
«Γράφω από πολύ μικρή, αλλά είναι ανέκδοτα. Μέχρι πρόσφατα δεν σκεφτόμουν να τα εκδώσω. Για να πω την αλήθεια, σκεφτόμουν ότι δεν άξιζε τον κόπο. Τελευταία, όμως, εκδίδονται τόσα πολλά βιβλία, που ανάμεσα σ’ αυτά νομίζω ότι υπάρχει κάποιος χώρος και για το δικό μου, αν τελικά το τολμήσω».
Να μιλήσουμε για αγάπη
-Σε κάποιο σημείο του προλόγου σας στο «Βιβλίο της χρονιάς» για το 1994, της Σύγχρονης Μοντεσσοριανής Εκπαίδευσης, γράφετε: «…Ο άνθρωπος μιλά για την αγάπη με πολλούς τρόπους. Αγαπώ σημαίνει δέχομαι. Αγαπώ τη γάτα μου. Αγαπώ τις βροχερές μέρες. Σ’ αγαπώ…». Να μιλήσουμε, λοιπόν, για την αγάπη…
Για την αγάπη θα μπορούσα να μιλώ ώρες. Αν και έχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί πολύ στη ζωή μου και δεν θα έπρεπε να είμαι αχάριστη, εντούτοις πιστεύω ότι υπάρχει πολύς χώρος μέσα μου άδειος που θα χωρούσε πολλή αγάπη ακόμη. Ένα μέρος αυτού του χώρου το γεμίζουν τα παιδιά και είμαι πολύ τυχερή που κάνω αυτή τη δουλειά. Παίρνω, λοιπόν, και δίνω αγάπη. Ο άνθρωπος φοβάται να δώσει αγάπη. Αν υπήρχε αγάπη στη ζωή μας, όλα θα ήταν καλύτερα».