THE DOLL HOUSE OF A LADY
Μαριάννα Βιλδιρίδη… Μιλάει για τον εαυτό της, για τη ζωή της πόλης και εξηγεί τι είναι glamour
Κρατώ στα χέρια μου ένα ιδιόχειρο σημείωμά της και το βλέμμα μου στέκεται στις άνω τελείες που πεισματικά επιμένει να χρησιμοποιεί. Μοιάζουν με μικρές ανάσες σε ένα 24ωρο καθημερινής τρέλας που το μοιράζει ανάμεσα στο σχολείο που δημιούργησε -τη Σύγχρονη Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση, Μαριάννα Βιλδιρίδη- την οικογένειά της και τα ενδιαφέροντά της.
Τη βρίσκω στο Πανόραμα να τριγυρίζει ανάμεσα στη συλλογή της από κούκλες και παιδικά παιχνίδια διάσπαρτα παντού μέσα στο σπίτι και ενώ μου λέει ιστορίες, πότε χαϊδεύει με τρυφερότητα μια ξανθιά μπούκλα και πότε βάζει σε τάξη το μικροσκοπικό σερβίτσιο ενός λιλιπούτειου πύργου. Tταυτόχρονα μπορεί να ετοιμάζεται για την εμφάνισή της σε μια κοσμική εκδήλωση ή να λύνει υποθέσεις του σχολείου. Ξεκινάμε την κουβέντα μας με μια κούπα καφέ στο χέρι αγναντεύοντας τη φωτισμένη πόλη…
-Από τι ακριβώς δραπετεύεις όταν παίρνεις αγκαλιά όλα αυτά τα παιχνίδια;
Το ΄΄δραπετεύω΄΄, επειδή έχει μια αμφισημία, φαντάζομαι ότι δεν το χρησιμοποιείς με την έννοια… απόδραση από τη ζωή. Αν, λοιπόν, το πάρουμε με τη θετική του σημασία – να δρα, δηλαδή, κανείς ελεύθερα και για την προσωπική του απελευθέρωση, για το προσωπικό του παράδεισο- όλα αυτά τα παιχνίδια μπορούν… θα μπορούσαν να είναι διαβατήρια γι’ αυτό το ταξίδι.
-Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της συλλογής;
Δεν ήταν ακριβώς 7.00 το πρωί, ούτε Κυριακή την ώρα της Λειτουργίας! (γέλια). Ωστόσο για να μιλήσουμε για μια σπουδαία αφορμή που συνδέεται και με τρυφερές αναμνήσεις, ήταν μια πραγματικά υπέροχη κούκλα της γιαγιάς Νίνας, η οποία μου τη δώρισε σαν ευλογία. Ένα πολύτιμο αντικείμενο από το παρελθόν που μεταβιβαζόταν στην εγγονή. Αυτή η κούκλα υπήρξε και ο πυρήνας της κατοπινής συλλογής.
-Και η ζωή είναι, όμως, ένα παιχνίδι. Αισθάνεσαι ότι έχεις θέσει εσύ τους κανόνες του παιχνιδιού;
Υιοθετούμε, ύστερα από προσωπική επιλογή κάποιους ήδη δοσμένους κανόνες και προσθέτουμε σε αυτούς καινούργιους σύμφωνα με το ταμπεραμέντο και τα βιώματά μας. Όπως είπε και ο Γκάντι, ‘’Στη ζωή δεν πρέπει να έχεις πλούτο χωρίς μόχθο, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, γνώση χωρίς χαρακτήρα, εμπόριο χωρίς ήθος, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά και λατρεία χωρίς θυσία’’ και ‘’…καθημερινότητα χωρίς παιχνίδι’’ λέω εγώ, αν μου επιτρέπεις να προσθέσω και μια όγδοη στις επτά ρήσεις του Γκάντι.
-Εκτός, όμως, από την ενασχόληση με τη συλλογή σου απαιτείται χρόνος και για τις ανάγκες του σχολείου, για το Γιώργο (ο σύζυγος) και για την Ντένη (η 18χρονη κόρη) επίσης. Η μέρα όμως, έχει 24 ώρες. Μήπως τελείωσες στα κρυφά καμιά στρατιωτική σχολή και απέκτησες σιδερένια πειθαρχία?
Φανερά! Τη στρατιωτική σχολή της μαμάς μου και τον κόσμο της αμέτρητης φαντασίας του μπαμπά μου. Αν αναμείξει κανείς όλα αυτά τα χρώματα προκύπτει η απόχρωση των 24 ωρών της ημέρας που πολλαπλασιάζονται. Οφείλω να ομολογήσω ότι τόσο η πολλαπλή απασχόληση όσο και το ανταποδοτικό που από αυτήν εισπράττεις, είναι μεγάλες πηγές ενέργειας έτσι ώστε να μην κουράζεσαι και να λειτουργείς αποδοτικά μέσα στο χρόνο. Ιδιαίτερα η καθημερινή μου ανάμειξη με τα ΄΄παιδιά μου΄΄ στο σχολείο, μου προσφέρει μια σταθερή και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας.
-Και τι γίνεται με τις βαρετές δεξιώσεις και τη συναναστροφή –ενδεχομένως- με αδιάφορους ανθρώπους που συμπεριλαμβάνονται στο concept;
Απλώς περνάς ανάμεσα! Με τον καιρό μαθαίνεις να γίνεσαι …. αδιάβροχος σε κάθε είδους δυσάρεστες υγρασίες. Ασκείσαι την ώρα της απογευματινής χαλάουας στις κρυφές σκέψεις μιας δήθεν ψαγμένης φιλοφρόνησης. Για να σοβαρολογούμε, όμως, προσπαθώ να μην πηγαίνω σε βαρετά πράγματα. Κι αν βαρεθώ φεύγω! Άσε που έχω και μια μαεστρία να ‘’ξυπνώ’’ στους αδιάφορους ανθρώπους και την ιδιαιτερότητά τους. Εξάλλου, ο κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του αξία.
-Πόσο glamour κρύβουν τελικά όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια στη πόλη μας;
Απέραντο glamour που εντοπίζεται στα εξής σημεία: στα αγόρια του κέτερινγκ. Στις συνθηματικές απαντήσεις στο κινητό -το οποίο κινητό, σημειωτέον, χτυπά πάντα τη στιγμή που είσαι με την καραβιδόψιχα στο στόμα- στα ένοχα βλέμματα της κυρίας Χ προς το μέρος σου- διότι η κυρία Χ ξέρει ότι τα ξέρεις όλα- στη… μοναδική λακκούβα του φρεσκοποτισμένου γκαζόν στην οποία, όλως τυχαίως, μόνο εσύ βυθίζεις τη γόβα σου. Πάντα με την καραβιδόψιχα στο στόμα! Επειδή το glamour είναι κάτι σαν το στυλ: υπάρχει εξαρχής και αν δεν υπάρχει δε θα βρεθεί ποτέ τελικά. Θα έλεγα ότι η αίσθηση που αποπνέει η πόλη μας, αν και διαθέτει άτομα με glamour, είναι με μεγάλη απόκλιση από στοιχεία που το glamour απαιτεί: εθιμοτυπία και luxe! Τέτοια στοιχεία είχε η Θεσσαλονίκη σε παλιότερες εποχές. Να συμπληρώσω κάτι ακόμη; Το glamour δεν είναι κυριακάτικη ιστορία, είναι καθημερινή. Και τρόπος ζωής.
-Ας υποθέσουμε ότι είσαι ζωγράφος και με το πινέλο σου μπορείς να διαγράψεις ανεπιθύμητα πρόσωπα ή καταστάσεις. Ποια θα ήταν τα …υποψήφια «θύματα»;
Ας μην υποθέσουμε τίποτα. Άσε που δεν «πιάνει» και το χέρι μου! Όσα και όποιους μπορείς, τους διαγράφεις και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Βέβαια, δε θα τους κάνεις τη χάρη να τους κατονομάσεις κιόλας! Εξάλλου νομίζω ότι η γκρίζα διαφήμιση απαγορεύεται… Πάντως αν «επιανε» το χέρι μου, θα ήμουν από εκείνους τους ζωγράφους που με το πινέλο μου δε θα διέγραφα, αλλά θα τους έβαζα μουστάκια, γένια, μάσκες, θα τους έκανα ζώα με ουρές. Σε κάθε περίπτωση θα τους έκανα αγνώριστους και όλο αυτό το θίασο θα τον έστηνα σε πλατείες της πόλης αλλάζοντας κάποια αγάλματα. Θα τούς ταξίδευα με καραβάκια στην Περαία, με τραμ και με υπόγειο, θα τους έλουζα σε χαμάμ.
-Πάντως δεν είναι και ό,τι ευκολότερο να λειτουργήσεις ανατρεπτικά στην πόλη που ζούμε ή μήπως είναι τελικά και δεν το έχουμε καταλάβει;
Το να λειτουργείς ανατρεπτικά δεν έχει να κάνει μόνο με την πόλη που ζούμε, με τον τόπο, αλλά κυρίως με το χρόνο, τη συγκυρία, την ιστορική στιγμή, τη συνεργασία, το συντονισμό ομάδων, τις φωτισμένες ιδέες… Τίποτα απόλυτα εύκολο και τίποτα απόλυτα δύσκολο.
-Κάποια στιγμή βούιξε η Θεσσαλονίκη ότι θα ανακατευτείς και με την πολιτική….
Συχνά το κοινό συνδέεται με τα πρόσωπα που ενεργά πολιτεύονται. Ωστόσο, όλοι συμβάλλουν – ανάλογα με την κλίμακα της δράσης τους- στη δημιουργία αυτού του κοινού καλού. Για παράδειγμα στη μικρή κοινότητα του σχολείου ασκώ μία παιδαγωγική πολιτική…. Τέλος πάντων, ο χρόνος θα δείξει αν θα διευρύνω τις δραστηριότητές μου σε κλίμακα.
-Να κλείσουμε την κουβέντα μας με κάποια από τις «σοφίες» που λένε τα παιδιά που βρίσκονται στην ηλικία των μαθητών σου…
Από τις πολύ χαριτωμένες απαντήσεις που πήρα στην ερώτηση: «ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι;» ήταν «η πεντάμορφη και ο πατέρας!» Να συμπληρώσω και κάτι οικολογικό; «Η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο που είναι ακίνητος και άμα δε συνέβαινε αυτό θα ήμασταν πεθαμένοι, γιατί η ψυχή και η καρδιά μας τον χρειάζονται τον Ήλιο.» Και κάτι πιο… μεταφυσικό; Η μαμά μου είναι ζώδιο Λέων και ο μπαμπάς μου ξιφίας!.. Άντε και ένα ιστορικό. Στο θεατρικό τους παιχνίδι, ενώ επιλέγουν ρόλους, τους ακούω να λένε: «Εγώ θα είμαι ο Ιούλιος Καίσαρας» – «Κι εγώ ο Φεβρουάριος Καίσαρας!» και επειδή έχει σημασία να τελειώσουμε με κάτι πολιτικά ορθό, σημείωσε την απάντηση που έδωσε ο μικρός μου φίλος στην ερώτηση: «Τι είναι Δημοκρατία;» «Δημοκρατία, λοιπόν, είναι όταν στους τρεις οι δύο έχουν την ίδια γνώμη και ο τρίτος, αν και είναι αντίθετος, συνεργάζεται μαζί τους….»