Η προσπάθεια για το παιδικό παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται
Η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έκθεση «Παίγνιον παίδων Ελλήνων» που εγκαινιάστηκε πρόσφατα και βρίσκεται στο φουαγιέ του θεάτρου της Μονής Λαζαριστών περιλαμβάνει ανακατασκευές παιχνιδιών από τον 4ο αιώνα π.Χ. Παιχνίδια, δηλαδή, που ανακαλύφθηκαν σε ανασκαφές παιδικών ταφών, καθώς και σε τόπους λατρείας κάποιων θεοτήτων ως αφιερώματα. Κυρίως, όμως, περιλαμβάνει ανακατασκευές παιχνιδιών του 20ου αιώνα από διάφορες πληθυσμιακές ομάδες ανά την Ελλάδα. Σε αυτήν την ιδιαίτερη έκθεση συμμετέχει και η διεθνούς φήμης καλλιτέχνιδα Vassiliki. Για όλη αυτήν την εξαιρετική προσπάθεια μιλήσαμε με τη Μαριάννα Βιλδιρίδη, την εμπνεύστρια του σπουδαίου εγχειρήματος, Διδάκτορα της Παιδαγωγικής και Διευθύντρια της Σύγχρονης Μοντεσσοριανής Εκπαίδευσης.
Πώς ξεκινήσατε αυτό το μεγάλο εγχείρημα να συγκεντρώσετε χειροποίητα παιχνίδια απ' όλη την Ελλάδα;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, συγκεντρώνω παιχνίδια. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο. Διάβαζα παραμύθια, έπλαθα ιστορίες, κατασκεύαζα και αγόραζα παιχνίδια. Στερούμουν άλλα πράγματα για μια ξεχωριστή κούκλα, για ένα παράξενο κουκλόσπιτο, για ένα περίεργο τραμπολίνο. Ένιωθα σαν μια Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, που δημιουργούσα με τη δική μου φαντασία. Με τη βοήθεια του τρίτου δημόσιου καναλιού και του γενικού διευθυντή Δημήτρη Κατσαντώνη, κατάφερα να ευαισθητοποιήσω πανελλαδικά μικρούς και μεγάλους για ένα διαγωνισμό παιχνιδιού. Και, όπως βλέπετε, εδώ στη Μονή Λαζαριστών, τα καταφέραμε και είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι. Το εγχείρημα αυτό είναι βέβαιο ότι θα συνεχισθεί για μια Ζωή, τουλάχιστον τη δική μου.
Ποια η θέση του χειροποίητου παιδικού παιχνιδιού στην ελληνική κοινωνία και διαπαιδαγώγηση;
Το ελληνικό παιχνίδι από αρχαιοτάτων χρόνων έπαιζε το ρόλο που παίζει σήμερα. Ψυχαγωγεί, διδάσκει και «Θεραπεύει» τα παιδιά - όλα τα παιδιά-, αλλά κυρίως αυτά με ειδικές ανάγκες. Εκτιμώ ότι στη σημερινή κοινωνία το ελληνικό παιχνίδι έχει εξοριστεί από τις εργοστασιακές κατασκευές των πολυεθνικών, ότι όλα έχουν «ποκεμοποιηθεί» με άγνωστες επιπτώσεις στην ψυχολογία μικρών και μεγάλων. Οι «άγριες» εικόνες που εισβάλλουν από παντού στην καθημερινότητά μας -λόγω ζωντανών συνδέσεων με πολέμους και ανθρωποθυσίες-, μάς έχουν κάνει κοινωνούς μιας απάνθρωπης ζωής. Έτσι δεν αντιδρούμε όταν τα παιδιά μας παρακολουθούν βίαιες σκηνές ή ακόμη κι όταν παίζουν σ’ αυτές, μέσω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών τους.
Τα παιχνίδια που συγκεντρώθηκαν είναι γύρω στα 1.000. Μετά την έκθεση που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, θα εκτεθούν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας;
Η συλλογή αυτή θα πρέπει να εκτεθεί σε όλη την Ελλάδα. Ήδη έχω λάβει προσκλήσεις ακόμη και από Πελοπόννησο. Προς το παρόν επιχειρώ να κάνω γνωστή την προσπάθειά μου στη γενέτειρά μου, ως ένα «ευχαριστώ» για τα όσα έχω πάρει από αυτήν. Αλήθεια είναι ότι έχω πάρει πολλή αγάπη από τη Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της και οφείλω να της επιστρέψω όση έχω στην καρδιά μου. Άλλωστε τα παιχνίδια μάς μαθαίνουν να αγαπάμε, να συνεισφέρουμε, να νοιαζόμαστε και να συμμετέχουμε ως ενεργοί άνθρωποι.
