Μαριάννα Βιλδιρίδη - Η κυρία Μοντεσσόρι

Μέσα από μια ανέμελη παιδική ζωή, όπου το όνειρο εναλλασσόταν με το παιχνίδι, η δημιουργική φαντασία και η έμπνευση της ‘’μικρής Μοντεσσόρι’, οραματιζόταν έναν κόσμο ξέγνοιαστο, ανθρώπινο και φιλικό.

Η Μαριάννα Χατζητόλιου-Βιλδιρίδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από οικογένεια με παράδοση στις τέχνες και στα γράμματα, χωρίς όμως, να απουσιάζει και η πρακτική σκέψη, αφού ο πατέρας ήταν γνωστός έμπορος της πόλης. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Βυζαντινή  Ιστορία στο Α.Π.Θ. και εν συνεχεία θεατρολογία-Ιστορία Τέχνης στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι. Η αγάπη της για τα γράμματα ήταν τόσο έντονη που συμβάδιζε με την παράλληλη ανησυχία της για να γνωρίσει από κοντά την κουλτούρα διαφόρων λαών. Έτσι αργότερα την συναντούμε να σπουδάζει στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και να παίρνει το πτυχίο της παιδαγωγού-ειδικής παιδαγωγού. Κάπου εδώ κάνει ένα μικρό διάλειμμα στις σπουδές της κι επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου δημιουργεί τη ΄΄Σύγχρονη Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση΄’ κι αφιερώνεται στο παιδικό της όνειρο, που ήταν η σωστή εκπαίδευση των μικρών παιδιών. Σήμερα ολοκληρώνει την επιστημονική της διατριβή, στο πανεπιστήμιο Αθηνών, πάνω στη προσχολική ηλικία και στις μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών.   

Η επαγγελματική προσωπικότητα βρίσκεται σε απόκλιση από την Μαριάννα, αφού ο χαρακτήρας της είναι συναισθηματικός, ευαίσθητος, ιδιαίτερα ανήσυχος και ζωηρός. Οι απαιτήσεις του επαγγέλματος, ωστόσο, δεν έχουν αλλοιώσει  το συναίσθημα και την τρυφερότητά της. 

Η Μαριάννα Βιλδιρίδη είναι μία γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και γοητεία, έχει class και comme il faut  τρόπους, είναι καλλιεργημένη, είναι ανεπιτήδευτη, τέλεια γνώστρια του αντικειμένου της δουλειάς της και πάνω απ’ όλα  μία υπέροχη σύζυγος και μητέρα! Είναι κομψή, γιατί ξέρει να διαλέγει αυτό που ταιριάζει στην προσωπικότητά της, πολύ αγαπητή στον κόσμο της πόλης μας, με μεγάλη προσφορά κι έργο στο χώρο της εκπαίδευσης. Με δύο λόγια, η Μαριάννα Βιλδιρίδη είναι κυρία τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική της ζωή!

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αποφασίσετε  να ασχοληθείτε με την εκπαίδευση; 

Τα ανθρωποκεντρικά μου ενδιαφέροντα, η ατελείωτη αγάπη για τον άνθρωπο, η ανησυχία μου για το διαρκώς μεταβαλλόμενο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας κι η άγνωστη, μέχρι και σήμερα, εκπαιδευτική προσέγγιση της προσχολικής ηλικίας, με ώθησαν να δημιουργήσω το σχολικό μου εργαστήρι, για να προσφέρω και εγώ με τη σειρά μου τις δυνάμεις, τη γνώση και τις εμπειρίες μου για τα παιδιά. Η εκπαίδευση είναι λειτούργημα κι είναι έξω από κάθε έννοια κέρδους και επιχείρησης. Όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε τη σημαντικότητα της ανάπτυξης του ανθρώπινου εγκεφάλου, από τα δυόμισι μέχρι και τα πεντέμισι χρόνια. Απορούσα και απορώ ακόμη, πως μπορεί να είναι  η προσχολική ηλικία ο ¨φτωχός συγγενής¨ του αναλυτικού προγράμματος του Υπουργείου Παιδιάς, τη στιγμή που σε ηλικία πέντε ετών το παιδί έχει διαμορφώσει προσωπικότητα και τα κύτταρα του εγκεφάλου του αναπτύσσονται με πιο γρήγορο ρυθμό από ό,τι στις μετέπειτα ηλικίες. Όσο πλουσιότερα, ποιοτικότερα ερεθίσματα δίνουμε στο παιδί της προσχολικής ηλικίας, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να γίνει εύστροφο, συναισθηματικά ολοκληρωμένο και ισορροπημένο. Στο σχολείο  μας αναπτύσσουμε τις παραπάνω δράσεις, προσεγγίζουμε τους στόχους που θέλουμε και τις πρωτοβουλίες που αναπτύσσουμε, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις εκείνες που μας επιτρέπουν να καμαρώνουμε για τα παιδιά που αποφοιτούν από το σχολείο  μας.

Οι πολλαπλές δραστηριότητές μας, εκτός του συστήματος Μοντεσσόρι το οποίο εφαρμόζουμε, όπως, για παράδειγμα,η ενασχόληση με computer  πάνω σε προγράμματα προσχολικής ηλικίας από την Αμερική, το Θεατρικό παιχνίδι, η ψυχοκινητική αγωγή, το  mini tennis, πολλαπλές επισκέψεις- συνεργασίες επώνυμων και καταξιωμένων  επαγγελματιών από το χώρο του Θεάματος και της τέχνης, δημιουργούν τις προϋποθέσεις εκείνες , που το παιδί να λαμβάνει ποικίλα ερεθίσματα και κίνητρα που του επιτρέπουν να αναπτυχθεί με τον αρτιότερο τρόπο.

Με ποιο κριτήριο επιλέξατε στο εκπαιδευτικό σας σύστημα τη Μοντεσσοριανή αγωγή; 

Η Μοντεσσοριανή φιλοσοφία και πρακτική απαντά στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας. Είναι ένα σύστημα διαχρονικό, που συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Κατέληξα στη συγκεκριμένη επιλογή, γιατί είναι η πιο σύγχρονη και συνάμα η πιο επιστημονικά τεκμηριωμένη, και γιατί έχει πλούσιο παιδαγωγικό υλικό. Δεν αρκείται στη θεωρία και ως σύστημα είναι το μοναδικό που συνδυάζει τη μάθηση με το παιχνίδι, η γνώση κλιμακώνεται από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο και καλλιεργούνται συστηματικά οι αισθήσεις του ανθρώπου, που είναι η αιτία για την ανάπτυξη γνώσεων. 

Αντέχουν οι οικονομικά ασθενέστερες τάξεις να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία ή είναι προνόμιο της εύπορης τάξης; 

Θεωρώ ότι αντέχουν, κι αυτό γιατί όλοι οι γονείς κάνουν σήμερα θυσίες για τα παιδιά τους. Άλλωστε, δεν ζητάμε υπέρογκα ποσά και τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο μου, είναι από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ζούμε στην εποχή του χρηματιστηρίου, όπου μία καλή μετοχή, μπορεί να αποσβέσει τα δίδακτρα μιας χρονιάς!...Ας σκύψει η πολιτεία μ’ ενδιαφέρον στη δημόσια εκπαίδευση, ενισχύοντας καταρχήν οικονομικά, ώστε να γίνουν τα δημόσια σχολεία ανταγωνιστικά, κι εμείς είμαστε πρόθυμοι να κλείσουμε αύριο!...Φιλοδοξία μου είναι να ασχοληθούμε όλοι μαζί ουσιαστικά για τα παιδιά μας, αλλάξουμε την εκπαιδευτική δομή και νοοτροπία και να φτιάξουμε εκπαίδευση πλούσια σ’ ερεθίσματα, τεχνογνωσία, υποδομή κι όραμα. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί ν’ αφήσουμε στο περιθώριο τις ίντριγκες, την αναξιοκρατία και να εγκαταστήσουμε κλίμακα εμπιστοσύνης, φιλοδοξίας και ευγενούς άμιλλας…

Πώς σχολιάζετε το φαινόμενο «παιδιά των φαναριών»; 

Είναι μια δύσκολη κατάσταση, που δεν πρέπει να αφήσει κανένα ευαισθητοποιημένο πολίτη αμέτοχο. Θεωρώ ότι η πολιτεία πρέπει να λάβει άμεσα μέτρα, έτσι ώστε τα μικρά αγγελούδια να επιστρέψουν στο σχολείο, να πάρουν τουλάχιστον τις στοιχειώδεις γνώσεις, για να είναι χρήσιμα στην κοινωνία. Την εγκληματικότητα, την ανεργία, την τάση φυγής, που επικρατούν στη νέα εποχή, που θέλουμε να λέμε ότι ζούμε, οφείλουμε να τις αντιμετωπίζουμε με πνεύμα συνεννόησης, συνεργασίας και στενής παρακολούθησης. Είμαι αισιόδοξη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να πιάσουμε το πρόβλημα απ’ την αρχή. Η εξέλιξη της τεχνολογίας φέρνει πολλές φορές απομόνωση, γεγονός, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με εύστοχες κινήσεις. Τα μικρά παιδάκια πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από τους μεγαλύτερους, δεν γνωρίζουν τι κάνουν και βιώνουν τα καλύτερά τους χρόνια μέσα στο άγχος, στην περιπέτεια, στην αγωνία και στην αναταραχή. Η κοινωνική αδικία πρέπει να περιοριστεί, αν δεν είναι εφικτό να εκλείψει, για να μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες, με τους νέους μας δυναμικά πρωταγωνιστές των εξελίξεων, κι όχι ουραγούς κι εκτελεστές από διάφορα «παρά-κέντρα». Οφείλουμε στη νέα γενιά συνθήκες με περισσότερο συναίσθημα, ρομαντισμό και ποιότητα. Να ξεφύγουμε από τον μονόδρομο της υλικής ευδαιμονίας και να κατακτήσουμε επιτέλους την ηθική μας ανάταση!